opole.gosc.pl, 21 marca 2013 23:19

Nowo ustanowieni lektorzy i lektorki będą czytać słowo Boże podczas liturgii we wspólnotach parafialnych.

W czwartek 21 marca w kościele Przemienienia Pańskiego w Opolu ks. Rudolf Świerc, wicedziekan dekanatu Opole, przyjął do grona lektorów 24 osoby, które ukończyły miesięczny kurs lektorski.

W kazaniu ks. Rudolf Świerc przypominał, że posługa czytania słowa Bożego w zgromadzeniu liturgicznym jest wielkim wyróżnieniem, z którym musi wiązać się życie wiarą. – Trzeba wam codziennej modlitwy, trzeba wam częstego przystępowania do sakramentu pojednania, by ilekroć przystępujecie do służby przyjmować Jezusa w Komunii św. – mówił ks. Świerc, podkreślając, że lektorzy słowo Boże powinni czytać nie tylko na ambonie, ale i w domu. – Może to czas, by wziąć sobie do serca postanowienie, by całe Pismo Święte przeczytać. Nie bójcie się, to zadanie na parę lat. Ale zacznijcie czytać, by słowem Bożym żyć – zachęcał ks. Świerc.

Gość Opolski, 48/2013, 1 grudnia 2013, str. IV-V

To opowieść o miłości: miłości do Boga, miłości małżeńskiej, a także miłości rodzicielskiej.

Agnieszka, gdy dowiedziała się, że jest po raz kolejny w ciąży, nie zawahała się ani chwili. Odstawiła leki, by nie zaszkodzić życiu, które nosiła pod sercem. Gdy badania wykazały, że urodzi bliźniaki, z których jedno ma wadę genetyczną, przez myśl jej nie przeszło, by – jak to niektórzy lekarze jej podpowiadali – problem usunąć legalnie. Przed rokiem urodziła zdrową Elizę i Dawida, który ma zespół Downa. Siedem miesięcy później zdiagnozowano u niej ostrą białaczkę szpikową. Zmarła tego samego dnia, którego trafiła do szpitala.

„Jesteś mi przeznaczony”

Z Aronem poznali się w drugiej połowie lat 80. w ruchu charyzmatycznym przy parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Opolu. Oboje przeżyli dotknięcie Bożej miłości, akceptującej i wybaczającej. Oboje mieli pragnienie życia we wspólnocie. – Po raz pierwszy zobaczyłem Agnisię, kiedy przyszła na moje urodziny. Stała w drzwiach z lilią w rękach. Wyglądała jak anioł – opowiada Aron Knosala. To był czas, gdy oboje rozeznawali swoje powołanie. Aron myślał o Towarzystwie Jezusowym. Również Agnieszka była otwarta na myśli o pójściu do klasztoru.

Gość Opolski, 44/2013, 3 listopada 2013, str. IV-V

Opole, Msza roratnia w parafii Przemienienia Pańskiego. Obok ołtarza stoi mała scenka, na której pojawiają się sympatyczne pacynki – Józiu i Ania. Siedzące w pierwszych rzędach dzieci słuchają z otwartymi buziami.

– W zeszłym roku był cykl o świętych. Trudno było opowiadać dzieciom o każdym z nich coś wyjątkowego tak, by to nie było nudne i banalne. Wymyśliliśmy, że pomogą nam w tym kukiełki - będą zadawać pytania, rozmawiać z księdzem, wtrącać się w trudniejszych momentach. Dzieci bardzo to polubiły, zresztą dorosłym się też podoba – uśmiecha się ks. Łukasz Knosala, wikary, który użycza pacynkom swojego głosu.

Korzyści z obecności Józia i Ani jest więcej, więc od czasu do czasu pojawiają się też na Mszy niedzielnej dla dzieci. Pomagają wytłumaczyć i przenieść ewangeliczne prawdy i zalecenia na dziś, zaktualizować je, są też dla dzieci przykładem. Kapłan zwracając się do pacynek może pewne rzeczy powiedzieć nie wprost.

Gość Opolski, 32/2013, 11 sierpnia 2013, str. IV-V

– Żyjąc w Polsce, czuliśmy się pewni. Będąc w Montpellier, doświadczamy swej kruchości, ale mamy głębokie przeświadczenie, że właśnie tam Pan Bóg chce nas teraz mieć – mówią Adriana i Leszek Wiśnikowie z Opola (z I wspólnoty neokatechumenalnej w parafii Przemienienia Pańskiego).

W Polsce mieli ułożone życie – mieszkanie, dobrą pracę, grono przyjaciół i znajomych. Z tego wszystkiego zrezygnowali i pojechali wraz z piątką dzieci do Montpellier we Francji, gdzie dołączyli do misji „ad gentes”, utworzonej na prośbę miejscowego biskupa przez Drogę Neokatechumenalną. – Nie czujemy się lepsi od innych. Jesteśmy słabi i grzeszni, a naszą mocą jest łaska, którą Bóg nas obdarza – mówią Adriana i Leszek Wiśnikowie.

Odczytali Bożą wolę

– Decyzja długo w nas dojrzewała. Będąc we wspólnocie neokatechumenalnej, słyszeliśmy o rodzinach, które wyjeżdżają na misje do różnych krajów. W pewnym momencie każde z nas poczuło, że jest to być może i nasze powołanie. Zaczęliśmy o tym rozmawiać, modlić się, pytać Pana Boga, czy taka jest Jego wola. Otwieraliśmy Pismo Święte i widzieliśmy, że Pan Bóg to potwierdza – opowiada małżeństwo misjonarzy. W styczniu 2012 roku zostali posłani przez papieża Benedykta XVI do Montpellier. Audiencję poprzedziły 2-tygodniowe rekolekcje, na których rodziny ze wspólnot neokatechumenalnych z całego świata, które wyraziły gotowość wyjazdu na misje, dowiedziały się, do jakiego kraju się udadzą. Jedne rodziny były posyłane do utworzenia nowych misji, inne do dołączenia do już istniejących, zarówno w krajach Europy Zachodniej, jak i Wschodniej, w Afryce, Ameryce czy Papui-Nowej Gwinei. – Odbywało się to przez losowanie. Pan Bóg sprawił, że na nas czekała Francja – wspominają. Języka francuskiego nie znali, ale z pełnym zaufaniem szykowali się do wyjazdu. – Daliśmy sobie pół roku na przygotowania. Chcieliśmy, by starsze dzieci skończyły rok szkolny, by na świat przyszedł najmłodszy Dominik – mówią.