SERCEM PARAFII BYŁA TYMCZASOWA KAPLICA

Na początku 1982 roku przystąpiono do stawiania pierwszej kaplicy – tzw. „baraku”. Wiele wykorzystanych wtedy materiałów pochodziło z rozbiórki obiektów na Metalchemie, a udział w budowie brali zarówno fachowcy jak i chętni do pomocy parafianie. Mimo że zima była wtedy niezwykle mroźna, prace postępowały dość szybko, gdyż nieukrywanym marzeniem wszystkich było ukończenie prac budowlanych przed Świętami Wielkanocnymi. Kaplica została postawiona wzdłuż ul. Krasickiego oraz poświęcona w Niedzielę Palmową 4 kwietnia 1982 r. przez bp A. Adamiuka.

31 maja 1982 r. zatwierdzony został plan budowy kościoła i punktu katechetycznego, a prace budowlane rozpoczęto po wykupieniu ziemi od rolników 6 lipca 1982 r. Kościół budowano wg projektu Antoniego Domicza i Janusza Olechnickiego przy w współudziale konstruktora – Danuty Sznajwejs. Kierownikiem budowy został Tadeusz Sławiński, a jego zastępcą Andrzej Komórek.

Niemniej ów rok był wyjątkowy nie tylko ze względu na rozpoczęcie prac budowlanych. W tym roku w naszej parafii pierwszy raz dzieci przystąpiły do I Komunii Świętej, a ulicami osiedla przeszła pierwsza procesja w Uroczystość Bożego Ciała. Ponadto do naszej parafii został skierowany pierwszy wikary – ks. Wiktor Małecki. Rok później drugim wikarym został ks. Stanisław Dworzak. Co więcej od 1982 roku prowadzone są księgi parafialne. Wszystko to oznacza, że serce parafii zaczęło mocno bić.

7 października 1982 roku wszedł w życie akt erygujący parafię Przemienienia Pańskiego w Opolu,  który podpisany został 29 września 1982 roku.

Zatem 7 października 1982 roku powstała parafia Przemienienia Pańskiego obejmująca "dzielnicę ZWM, której granice wyznaczają: ul. Oleska, oś obwodnicy oddzielającej osiedle ZWM od Opola-Gosławic, pole między osiedlem ZWM II i Opolem (za ulicą Ozimską), oraz tory kolejowe aż do Dworca Wschodniego, wyłączone z dot. parafii Opole-Gosławice". Jej proboszczem tego samego dnia mianowano ks. Antoniego Grycana, który już od drugiej połowy 1981 roku duszpasterzował mieszkańcom.

Na zdjęciach: Budowa kaplicy oraz jej poświęcenie - Msza Św. celebrowana 4 kwietnia 1982 r. przez bp. A. Adamiuka

POŚWIĘCENIE I WMUROWANIE KAMIENIA WĘGIELNEGO

21 czerwca 1983 r. papież Jan Paweł II zawitał na Górze Św. Anny. Ponad milion osób zgromadziło się wtedy na błoniach, by wziąć udział w nieszporach maryjnych, podczas których Ojciec Święty ukoronował obraz Matki Boskiej Opolskiej. Przed końcem nabożeństwa Papież powiedział: „Pragnę na zakończenie udzielić błogosławieństwa, a tym błogosławieństwem również poświęcić kamienie węgielne przeznaczone dla kościołów, które mają być budowane. W ten sposób zostaną poświęceni i ludzie, i świątynie”. Potem Jan Paweł II udzielił błogosławieństwa, poświęcając tym samym ponad 100 kamieni węgielnych, a wśród nich był również ten, który 5.08.1984 r. został uroczyście wmurowany w miejscu budowy naszego kościoła.

Był to dzień odpustu parafialnego. Mszy Świętej odprawionej na placu budowy przewodniczył bp Antoni Adamiuk. Na ołtarzu ks. proboszcz, księża uczestniczący w uroczystości, kierownictwo budowy oraz pracownicy i ofiarodawcy podpisali akt erekcyjny, który następnie został odczytany na głos. Zakończono go słowami „Boże dozwól nam szczęśliwie dokończyć rozpoczęte dzieło. Spraw, byśmy wznosząc mury widzianego kościoła, coraz bardziej umacniali naszą jedność z Twoim Synem Jezusem Chrystusem. Matko Boża pomóż nam w budowie i ugruntowaniu królestwa Twego Syna.”

Następnie bp Adamiuk dokonał aktu wmurowania kamienia węgielnego, który został wykonany z bryły czarnego granitu o wymiarach 40x40 cm. Wraz z kamieniem węgielnym we wnęce umieszczono m.in. kamień pochodzący z góry Przemienienia Pańskiego w Ziemi Świętej, monety, wodę z Lourdes, akt erekcyjny oraz przedmioty codziennego użytku.

Na zdjęciach: Ks. Antoni Grycan podpisuje akt erekcyjny oraz bp Antoni Adamiuk wmurowuje kamień węgielny

ROZKWIT ŻYCIA PARAFIALNEGO

We wrześniu 1983 r. oddano do użytku Dom Katechetyczny, natomiast w czerwcu 1985 r. otwarto kancelarię w nowym budynku oraz wykończono mieszkania dla sióstr i trzeciego wikarego, którym został ks. Andrzej Góra. Budowa kościoła szła w parze z rozkwitem życia duszpasterskiego. W kolejnych latach powstawały nowe wspólnoty parafialne skupiające coraz większą rzeszę parafian, m.in. Duszpasterstwo Akademickie „Cegielnia” (1983), Rodziny Szensztackie (1986), Dzieci Maryi (1986), Wspólnota Neoketuchumenalna (1988), Ruch Światło-Życie (1988), Wspólnota Kapłańska Osób Świeckich (1992).

Pod koniec 1982 r. z inicjatywy s. Gaudencji zawiązała się grupa teatralna „Tabor”. Jej powstanie związane było z myślą o wystawieniu bożonarodzeniowych jasełek. Niemniej z biegiem czasu grupa ta skupiała coraz większą rzeszę tych, którzy po prostu kochali teatr. Wystawiane przedstawienia sięgały do problematyki religijnej, a większość z nich reżyserowana była przez Elżbietę Gruszecką i Marię Przebindowską. Zespół „Tabor” otrzymał list polecający od bp. Alfonsa Nossola i dzięki temu występował w wielu wiejskich i małomiasteczkowych parafiach w całej diecezji, zbierając pieniądze na budowę kościoła.

W 1984 r. Pasterka odprawiona została wśród wznoszonych murów nowej świątyni. A w 1987 r. także uroczystości I Komunii Św. oraz Bożego Ciała odbyły się już w kościele, choć wtedy jeszcze nie zadaszonym. Mniej więcej od tamtego czasu Msze Św. poranne były odprawiane w tymczasowej kaplicy, natomiast wieczorne w budowanym kościele.

Pierwszym kościelnym był Werner Kornek, który w 1988 r. wyjechał do Niemiec, a jego obowiązki przejęła s. Ryszarda. Pozostałe siostry mieszkające w naszej parafii zajmowały się grą na organach, katechezą oraz prowadzeniem scholi i wspólnoty Dzieci Maryi.

W 1988 r. bp Jan Bagiński poświęcił Kaplicę Świętej Rodziny. Natomiast 17 kwietnia 1990 r. w wyniku podpalenia spłonęła tymczasowa Kaplica w baraku – nasz pierwszy kościół. Pozostał nam po niej dzwon.

W 1991 r. prace budowlane powoli dobiegały końca. W budowie pozostała jedynie wieża, którą ukończono w I połowie 1993 r. Zakończono betonowanie wokół kościoła, uporządkowano teren przed i za świątynią, posadzono drzewa, krzewy i żywopłot. W kolejnym roku przywieziono do kościoła ławki oraz ukończono prace przy ołtarzu, ambonie, tabernakulum i chrzcielnicy.

Na zdjęciach: Procesja Bożego Ciała i pożar kaplicy 17 kwietnia 1990 r.

ŚWIĄTYNIA PW. PRZEMIENIENIA PAŃSKIEGO

29 maja 1993 r. rozpoczęły się w naszej parafii tygodniowe Misje Święte prowadzone przez oo. Jezuitów. Miały one pomóc parafianom przygotować się do wielkiego wydarzenia, jakim było poświęcenie świątyni. Na pamiątkę tychże Misji na placu kościelnym postawiony został Krzyż. Również w tym czasie przed wejściem do kościoła ustawiono trzy dzwony, które w później zawieszono na dzwonnicy. Na największym z nich znalazł się relief przedstawiający Przemienienie Pańskie oraz tekst: „Parafia Przemienienia Pańskiego. Opole. Ks. Antoni Grycan – Proboszcz. Rok 1993.” oraz „Chryste błogosław całej Parafii i fundatorom”. Na kolejnym został umieszczony wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej z prośbą: „Pani Jasnogórska. Bądź nam Matką, Królową i Orędowniczką”, natomiast najmniejszy dzwon ozdobiono reliefem Św. Anny Samotrzeciej oraz wezwaniem: „Strzeż naszych rodzin i zachowaj w wierze”. Dzwony te po raz pierwszy rozbrzmiały przed Pasterką w 1993 r.

W niedzielę 6 czerwca 1993 r. o godz. 11.00 rozpoczęła się uroczysta Msza Święta, podczas której bp Alfons Nossol poświęcił Bogu nasz nowo wybudowany kościół parafialny oraz ołtarz. Była to niezwykle podniosła chwila, na którą wszyscy czekali ponad 10 lat. Po południu wszyscy parafianie zostali zaproszeni na festyn, na którym nie zabrakło konkursów, koncertów, smacznego jedzenia i dyskoteki do późnych godzin nocnych.

W czerwcu 1993 r. miało miejsce jeszcze inne niezwykle ważne dla naszej parafii wydarzenie, gdyż 19 czerwca nasz parafianin ks. Radosław Chałupniak przyjął z rąk bp. Jana Bagińskiego święcenia kapłańskie.

Na zdjęciach: Kościół i ołtarz poświęcił bp Alfons Nossol oraz Festyn parafialny (w tle budowana wieża)